Hey mama, hoe gaat het?

Hey mama, hoe gaat het? Na bijna 4 jaar moederschap schrijf ik deze blog. Een soort evaluatie naar mezelf als moeder zijnde, misschien wel mijn meest persoonlijke blog tot nu toe. Waarom? Omdat ik de laatste tijd vaak terug kijk en denk; waarom was ik zo streng voor mezelf? Nu ben ik dat nog steeds regelmatig, dus deze blog is een reminder voor mezelf en alle andere mama’s die te streng zijn voor zichzelf. Niet doen.

Ain’t no hood like motherhood.

En daar was Tijmen dan eindelijk. Mijn grooste wens, iets waar ik al jaren vurig op hoopte, werd werkelijkheid op 12 april 2016. Ik werd moeder. Een groots gevoel van liefde, intens geluk overspoelde me. Evenals zorgen. En toch ook wel stress. Want dit kleine wezentje van ons was vanaf de eerste seconde dat hij de wereld betrad ons meest waardevolle bezit. Overweldigend is denk ik wel het juiste woord. Meteen voelde ik me verbonden en niet alleen met hem. Maar er ontstond ook een diepere verbondenheid met mijn partner, die ineens papa was. En het mag wel eens gezegd worden, zonder hem zou ik nu niet zijn waar ik ben. Hij heeft me aangemoedigd, geholpen, vrij gelaten, ontlast, op mijn plaats gezet en geremd waar nodig. (bedankt lief) Dat was (en is) niet altijd makkelijk, maar niemand heeft gezegd dat het makkelijk zou zijn toch? We vormen een team en doen het maar mooi allemaal!

F*ck perfect.

Ik ben best een chaoot. Maar wel een georganiseerde – zo eentje die altijd wat kwijt is maar op de een of andere manier toch alles onder controle heeft. Ik hou van werken, van uitdagingen. Mijn hoofd gaat altijd door. Ik neem vaak teveel hooi op mijn vork, wil teveel. Zeg te vaak ja. En ik wil het beste voor mijn kinderen. Maar wat is dat, het beste? Streven naar perfectie is een onmogelijke opgave. Het begon die bewuste 12 april, na een helse bevalling van 24 uur. Borstvoeding. Voor mij geen vraag, maar gewoon iets wat ik vanzelfsprekend ging doen. Maar, mijn lijf had zo hard gewerkt, behoorlijk wat bloed verloren. Dus die borstvoeding kwam niet op gang. Tijmen viel teveel af en moest aan de bijvoeding. Ondertussen kolfde ik me een ongeluk voor een paar druppels melk. Het witte goud. De lieve verpleegsters moedigden me aan, net als Dennis. Maar voor mij voelde het als falen.

Zéker nadat ik ook al een keizersnede had gehad in plaats van een natuurlijke bevalling. Honderd mensen konden mij toen vertellen dat het allemaal prima was, ik geloofde ze niet. Het heeft een héle tijd geduurd voor ik kon praten over mijn bevalling zonder te huilen. Om precies te zijn had ik er een tweede bevalling voor nodig. Na de geplande keizersnede van Jonas, die zo fijn verliep, kan ik zeggen; het maakt niet uit hoe je bevalt. Je bent moeder. En je kind is hopelijk gezond ter wereld gekomen. Who cares op welke manier dat is gebeurd?

Uiteindelijk kwam het goed met de borstvoeding. Ik heb een half jaar gevoed, tot Tijmen niet meer wou. Mét tepelhoedje. Volgens de borstvoedingsconsulente zou een tepelhoedje een tijdelijke oplossing moeten zijn. Maar proberen afbouwen zorgde voor frustratie. Zowel bij Tijmen als bij mij. Zat ik te huilen omdat het niet lukte. Mijn huisarts vond dat onzin, whatever works, laat die consulente lekker lullen. F*ck perfect, dit is wat werkt voor mij, voor ons.

Whatever works. Voor jou.

Ik kwam in een vrij serieuze dip. Ik was moe. Ja dat zijn ouders met kleine kinderen allemaal toch? Niet zeuren Fem. Maar ik was echt zo moe. Voelde me niet fit, soms zelfs neerslachtig. Huilde veel. Iets wat ik nog nooit had meegemaakt, want ik ben normaal echt een optimist. Uiteindelijk ben ik mezelf enorm voorbij gelopen. Ik had het gevoel dat ik op alle fronten tekort schoot, ik wilde alles en iedereen tevreden stellen maar cijferde mezelf weg. Ik was gestresst om de kleinste dingen, voelde me constant gejaagd. Ik was er met mijn gedachten niet bij en liet steken vallen.

Huilend zat ik uiteindelijk bij de huisarts. Ik bleek een mega vitamine tekort te hebben. Dat verklaarde de moeheid en de neerslachtigheid. Een jaar later slik ik nog steeds een fikse dosis ijzerpillen en vitamine D. Op advies van de huisarts ging ik gesprek met de praktijkondersteuner. En oh men, die 4 gesprekken hebben me zo geholpen. Zij hield me een spiegel voor en liet me zien dat ik écht te streng was voor mezelf. En dat ik niet iedereen hoefde te pleasen terwijl ik zelf al mijn eigen grenzen overschreed. Tijd om mezelf op 1 of tenminste toch op 2 of 3 te zetten. Het lag voor het oprapen maar het was zo’n enorme Eye opener voor mij omdat ik het van haar hoorde. Het voelde vertrouwd en laagdrempelig om bij haar de kamer in te stappen en mijn hart te luchten.

Ik richtte mijn leven anders in door 1 dag minder te gaan werken en de donderdag als thuiswerkdag te gebruiken. Voor mezelf. Want als je veel wilt dan moet je dat ergens kunnen doen toch? Een dag heeft tenslotte maar 24 uur. Ik had meer tijd, voelde me oprecht beter en was er ook écht als ik mijn dagen met de jongens had. Alles werd weer een stuk leuker en relaxter. Het heeft me een hoop inzichten gegeven in wat ik precies wil in de toekomst.

En zo kwam ik er beetje bij beetje achter dat het allemaal niet hoeft ‘zoals het heurt’. Je eigen weg gaan, doen wat voor jou werkt, voor je gezin werkt. Door dingen los te laten en te denken; whatever works (niet in alle gevallen hoor) ben ik minder gestresst en een leukere moeder. En dat is ten slotte waar het om draait toch? Ik wil niet over 20 jaar denken; was ik maar niet zo streng voor mezelf geweest, had ik maar vaker voor mezelf gekozen of was ik maar meer bij mijn kinderen geweest. Nu zijn ze nog jong. En waarom al die regeltjes? Jammer dan als ze eens wat later in bed liggen. Een keer hun tanden niet poetsen. Of een boterham nemen als avondeten. Denk je nou echt dat ze je dat later kwalijk gaan nemen? Nee joh! Doe lekker gek, maak spontane plannen, ga op reis. Vraag eens aan je kind wat zij willen doen en doe het gewoon (zolang het niet te gek is haha). En doe dingen voor jezelf. Ga even uit je moederrol. Daar wordt je een leukere moeder van. Ik tenminste wel.

The Big Move.

En nu zijn we net naar de andere kant van het land verhuisd en is onze hele ‘veilige en vertrouwde basis’ weg. Een ding waar ik als moeder zijnde tegenaan bleef lopen was dat het op mijn werkdagen altijd voelde als een race tegen de klok. Naar de crèche, door naar het werk, stress vanwege de file en ’s avonds de hele riedel opnieuw. Plus ook nog eten op tafel zien te krijgen. Als je me vraagt wat ik het meest stressvolle op het gebied van moederschap vind is het dit.

Begin januari zijn we verhuisd en nu is de ideale tijd om dingen om te gooien. Ik waag de stap als freelancer en hoop dat me dat een stukje rust gaat geven betreft planning. Dat ik kan werken als Tijmen straks op school zit en Jonas op de crèche. En niet in de file sta. Meer rust. Meer tijd. Ik hoop dat het lukt. We gaan ons leven in ieder geval samen zo inrichten dat het voor iedereen fijn is. Maar eerst tellen we af naar helemaal niets hoeven. We gaan negen weken naar Indonesië en in die negen weken staan we iedere dag op zonder plan. Hoe lekker is dat! Deze reis zie ik als een groot cadeau voor ons als gezin.

Moeder genoeg.

Het schijnt een veelvoorkomend probleem te zijn, de druk die vrouwen zichzelf opleggen. We moeten al zoveel tegenwoordig en dat moeten we van onszelf ook nog perfect doen. Maar geniet je eigenlijk zelf nog wel? Florine Duijf schreef het boek Moeder Genoeg en ik heb het boek afgelopen week als cadeau voor mezelf besteld. Een heel fijn boek voor iedere moeder. Eigenlijk zorgt het voor verdieping nadat ik ‘mijn problemen’ behoorlijk goed onder controle heb nu. Deze gaat mee in de koffer naar Indonesië en gaat denk ik voor nog meer inzichten zorgen. Denk je nou, dit is zo’n herkenbaar verhaal voor mij, hier wil ik iets mee? Kijk dan eens naar de eendaagse Unleash your potential. Een volledige dag die in het teken staat van employeren om zo bij je potentieel te komen.

Die toffe trui die ik aan heb op de foto’s is trouwens ook van Florine. Zij ontwierp The Motherhoodie en het is echt een trui om in te wonen zo fijn! Heerlijk zacht, warm, een mooie kleur én van bio katoen. The Motherhoodie is trouwens ook de nummer 1 borstvoedingshoodie. Niet dat ik nog borstvoeding geef maar ik zou verdomde blij zijn geweest als ik hem toen al had. Door een onzichtbare rits kun je supermakkelijk voeden. Geen gehannes met blote buiken en half naakt moeten voeden. Ik mag van Florine een Motherhoodie weggeven en dat doe ik deze week via Instagram! Klik hier om mee te doen.

Happy mama = Happy kiddo.

Dit was een blog gericht aan mezelf. En aan jou. Want mama, jij mag er wezen. Gewoon zoals je bent. Zwanger van één, zwanger van een tweeling, met adoptiekind, pleegkind, één kind of een heel huis vol. Je bent Moeder Genoeg. En als dat niet zo is, als je ergens mee zit. Praat er dan over. Je bent niet alleen. Want als jij gelukkig bent dan zijn je kinderen dat (in veel gevallen) ook. Leef het leven zoals jij dat wilt. Wees aardig voor jezelf! En voor anderen. Be kind.

En zullen we wat afspreken? Maak een Bucket list. Voor jezelf. Met kleine dingen en grotere dingen erop die je wilt doen, alleen, met een vriendin, je kind, je partner. En probeer ook minimaal 1 keer per week iets helemaal voor jezelf te doen. Een tip van mijn praktijkondersteuner. Of eigenlijk moet dit gewoon iedere dag. Al is het maar een kwartier. Daar wordt je een gelukkiger mens van.

Hey mama, hoe gaat het met jou? Ik ben benieuwd waar jij tegenaan loopt als moeder. Is er een manier waarop dat beter kan?